Ik hoef nergens heen

Sinds de start van dit schooljaar gebeurt het mij steeds vaker, het rustig aan op kunnen starten
samen met de kinderen.

Niet het gevoel hebben dat ik me moet haasten, omdat ik om half 9 ‘ergens’ (op kantoor) moet zijn.
Terwijl ik nu al 4 jaar (!) niet meer naar kantoor hoef. Oké, op een aantal interim klussen na,
waarbij ik wel naar kantoor ging, maar niet moest voor mijn gevoel.

Dus dat is de tijd die mijn lichaam blijkbaar nodig heeft gehad om te vertrouwen dat mijn dagen
anders mogen zijn. Dat mijn werkdagen niet van 8.30 – 17.00 uur hoeven te zijn. Ik hoef niet meer
mee te rennen. Ik hoor nog steeds ergens bij wanneer ik voor een andere vorm kies, wanneer ik
voor mezelf en mijn gezin kies.

Ik kan me het immense gevoel van falen nog voor de geest halen als de dag van gisteren. Van het
ene op het andere moment, het moment wat er ergens allang aan zat te komen, alles uit mijn
handen laten vallen. Alles waar ik zo ontzettend hard voor gewerkt had, het alles waarvoor ik over
mijn eigen grenzen ging, het alles waardoor ik gezien en geprezen werd door de buitenwereld.
Alles waarvoor ik Eva 4 dagen in de week wegbracht, het alles waardoor Puck in mijn buik mede te
klein was.

Wat was ik aan het doen?
Overleven.
Jarenlang.

Ik heb me met daadkracht en alle wilskracht die ik in mij had staande gehouden in een wereld die
mij overweldigde. Ik liet me overweldigen, ik trok niet aan de bel. Ik wist niet welke bel. Ik had geen
idee. Het voelde als een intercity die op volle snelheid bleef doordenderen. Bestemming onbekend.

Dat Puck bij de 20 weken echo veel te klein was en ik per direct moest stoppen, voelde achteraf
als een zegen. Blijkbaar had ik haar nodig om voor mezelf te kiezen. Daar zat wel het nodige
schuldgevoel op. Ik had al wel het besluit genomen en gecommuniceerd dat ik na mijn verlof ging
stoppen en ik dacht dat ik er daarmee was. Dat bleek echter pas het begin.

Het bedrijfsleven heeft me ook veel gegeven, heeft mijn ego veel gegeven. Ik werd er gezien en
geprezen, ik voelde me geliefd. Ergens voelde het als thuiskomen, die dynamiek en de verbinding
met collega’s. En tegelijkertijd weet ik dat het met name mijn ego is die daar houvast in vindt en
een aantal van mijn innerlijke kindsdelen sluiten zich daar graag bij aan.

Al die jaren die ik nu voor mezelf werk bleef ik wikken en wegen, ik was niet duidelijk naar mezelf
toe of naar de mensen om me heen, laat staan naar het universum. Wilde ik dat alles echt op gaan
geven? De voor mij vertrouwde wereld, die mij bestaansrecht gaf, kon ik toch niet volledig gedag
zeggen? En dan? Het allemaal op eigen houtje doen? Pfffffff.
Wikken en wegen, wikken en wegen. En ondertussen een shitload aan innerlijk werk mogen doen,
dat dan weer wel.

In deze vakantie heb ik goede gesprekken gehad met Leen en vriendinnen en voelde ik ‘opeens’
(ik was EINDELIJK geboren) het vertrouwen. Niet alleen het vertrouwen, maar ook de
nieuwsgierigheid naar wat er zou gebeuren als ik daadwerkelijk duidelijk zou zijn in dat ik vertrouw
op het proces en op dat wat er komt. Ik kwam er in de vakantie achter dat de wereld zoveel groter
is dan ik dacht. Dit klinkt echt heel naïef voor iemand die een groot deel van de wereld heeft
gezien en toch is het zo. Het leek wel magisch. Er trilde iets los. We stonden op een camping
waarbij ik in aanraking kwam met mensen die mij inspireerden door hun manier van zijn. Zonder
dat ik perse een verbinding voelde of überhaupt hele gesprekken met ze heb gevoerd. Ik hoefde
ze alleen maar te observeren. Fantastisch toch?

Wat er nu komen gaat? Geen idee. Mag ik zichtbaar zijn van mezelf en mijn verhaal/kennis/kunde
delen: ‘Ja’. Dus daar start ik mee. En wat een fijne bijkomstigheid dat dat in een rustig tempo mag.